Mijn betrokkenheid bij de Welzijnsvereniging Nellestein.
Vanaf 15 mei 1979 ben ik samen met mijn partner vanuit Arnhem aan de Liendenhof in Nellestein neergestreken. Er waren toen nog maar twee gebouwen gereed, blok F van Leksmondhof en blok R van Liendenhof. De rest van de wijk die stond nog in de steigers.
Enkele jaren later in 1982 ontmoete ik de toenmalig voorzitter mevrouw Riet Knol van de Welzijnsvereniging Nellestein en verzeilde na enige tijd in het bestuur. Op 16 september 1983 heb ik als bestuurslid van de Welzijnsvereniging mogen meemaken dat het ABP/BHH twee gebouwen ter beschikking aan de vereniging heeft gesteld. De Gaasperplasjes aan het Leksmondplein, en het gebouw zoals wij het nu kennen als de Oase aan de Leerdamhof. Eindelijk kreeg de Welzijnsvereniging Nellestein een dak boven het hoofd en een heus clubadres. De Sint wist het nieuwe adres van de Welzijnsvereniging al gauw te vinden om de kinderen van Nellestein blij te maken. Echter er was nog geen meubilair want dat moest nog worden aangeschaft. Tussen 1984 - 1986 heb ik samen met de andere bestuursleden allemaal onze functies neergelegd wegens een meningsverschil. In 1986 ben ik tesamen met een groot aantal oud-bestuursleden weer teruggekeerd. Kon de vereniging toch immers niet missen...
Vanaf 1989 stopte ik met de functie als secretaris en ging mijn aandachtsgebied uit naar het beheer van het verenigingsgebouw. Ik bezocht namens de vereniging regelmatig het ambtenarenoverleg dat gehouden werd bij het SWG. Deze overleggen werden door Ruud van Ingen, ambtenaar van het Stadsdeel, voorgezeten. Op deze overleggen ging het dan vooral over voorzieningen, zoals kunst in de wijk, speeltuig op speelplaatsen, groenvoorzieningen, het plaatsen van banken, die nodig zijn in een nieuwe wijk.
Een leuke anekdote uit die tijd behandelt het probleem van de plaatsing van een urinoir naast het metrostation. Om dit te regelen nodigde ik een ambtenaar van de Urinoircommissie uit om de zaak te bespreken. Deze heer nam zijn werk blijkbaar zeer serieus, hetgeen mocht blijken uit het feit, dat hij zich bij mij thuis op de bank neervleide met een open gulp. Uitgerust met een soort foto album, dat hij koesterde alsof het de foto's van de kleinkinderen betrof, toonde de ambtenaar mogelijke voorbeelden van urinoirs en kon het bestuur een keuze maken voor het model. Achteraf bleek er maar een model en die staat nu bij de metro Gaasperplas. De toenmalige visboer (overgebleven van de Floriade '82) die tegenover de urinoir zijn viskraam had was duidelijk niet gecharmeerd met de komt van zo'n voorziening. Het gegeven dat u nu niet meer een zoute haring kunt kopen heeft u bij deze aan mij te danken. De visboer wilde eigenlijk toch al naar een andere standplaats waar meer publiek komt. Hij staat nu in het centrum op de bloemenmarkt.
In 1994 heb ik mijn bestuursfunctie, wegens drukke werkzaamheden elders, bij de Welzijnsvereniging Nellestein neergelegd.
Nog wel ben ik actief gebleven in de bar-groep van het verenigingsgebouw de Oase. Voor speciale verenigingsfeestjes stond ik altijd graag o.a. te koken en achter de bar pilsjes te tappen. En wat "The Talk of Nellestein" werd waren mijn beroemde gehaktballen die te koop waren bij een baravond. Iedereen had het wel over hoe lekker "de ballen van Rob" waren...!
Enkele jaren later in 1982 ontmoete ik de toenmalig voorzitter mevrouw Riet Knol van de Welzijnsvereniging Nellestein en verzeilde na enige tijd in het bestuur. Op 16 september 1983 heb ik als bestuurslid van de Welzijnsvereniging mogen meemaken dat het ABP/BHH twee gebouwen ter beschikking aan de vereniging heeft gesteld. De Gaasperplasjes aan het Leksmondplein, en het gebouw zoals wij het nu kennen als de Oase aan de Leerdamhof. Eindelijk kreeg de Welzijnsvereniging Nellestein een dak boven het hoofd en een heus clubadres. De Sint wist het nieuwe adres van de Welzijnsvereniging al gauw te vinden om de kinderen van Nellestein blij te maken. Echter er was nog geen meubilair want dat moest nog worden aangeschaft. Tussen 1984 - 1986 heb ik samen met de andere bestuursleden allemaal onze functies neergelegd wegens een meningsverschil. In 1986 ben ik tesamen met een groot aantal oud-bestuursleden weer teruggekeerd. Kon de vereniging toch immers niet missen...
Vanaf 1989 stopte ik met de functie als secretaris en ging mijn aandachtsgebied uit naar het beheer van het verenigingsgebouw. Ik bezocht namens de vereniging regelmatig het ambtenarenoverleg dat gehouden werd bij het SWG. Deze overleggen werden door Ruud van Ingen, ambtenaar van het Stadsdeel, voorgezeten. Op deze overleggen ging het dan vooral over voorzieningen, zoals kunst in de wijk, speeltuig op speelplaatsen, groenvoorzieningen, het plaatsen van banken, die nodig zijn in een nieuwe wijk.
Een leuke anekdote uit die tijd behandelt het probleem van de plaatsing van een urinoir naast het metrostation. Om dit te regelen nodigde ik een ambtenaar van de Urinoircommissie uit om de zaak te bespreken. Deze heer nam zijn werk blijkbaar zeer serieus, hetgeen mocht blijken uit het feit, dat hij zich bij mij thuis op de bank neervleide met een open gulp. Uitgerust met een soort foto album, dat hij koesterde alsof het de foto's van de kleinkinderen betrof, toonde de ambtenaar mogelijke voorbeelden van urinoirs en kon het bestuur een keuze maken voor het model. Achteraf bleek er maar een model en die staat nu bij de metro Gaasperplas. De toenmalige visboer (overgebleven van de Floriade '82) die tegenover de urinoir zijn viskraam had was duidelijk niet gecharmeerd met de komt van zo'n voorziening. Het gegeven dat u nu niet meer een zoute haring kunt kopen heeft u bij deze aan mij te danken. De visboer wilde eigenlijk toch al naar een andere standplaats waar meer publiek komt. Hij staat nu in het centrum op de bloemenmarkt.
Het ontstaan van de Vereniging Huurdersbelangen Nellestein en de