1977: Een reuze impact
De strenge winter van 1979 heeft de woningbouw een poosje stop gezet, waardoor wij langer moesten wachten op het appartement in Amsterdam waarvoor wij hadden ingeschreven. In januari was zelfs het openbaar vervoer voor een tijdje onmogelijk, omdat er plotseling zoveel ijzel was opgetreden stond alles stil. De treinen reden niet omdat de wissels waren bevroren. Het heeft een hele poos geduurd om overal de straten gestrooid te krijgen. Op 15 mei 1979 kregen wij de sleutel voor onze nieuwe woning...
Ja, trends, smaak en mode veranderen met de tijd. Toch merk ik van al die TV woonprogramma's van tegenwoordig dat bruin/beige weer helemaal "up-to-date" is, maar toch ziet het hedendaags nog anders uit... Trouwens, de muurschilderij met gestileerde bomen in de woonkamer heeft John toen zelf geschilderd als een grote verrassing voor mij terwijl ik aan het werk was op de Roba 1. 
Ja, en die tegels in de keuken! Als je in Nellestein woont en die tegels nog op je muren zitten, dan zijn ze een dikke dertig jaar oud, hoor! Nog even een paar foto's van toen...   Nellestein in aanbouw. Intussen begon ik mij zorgen te maken over mijn werk op de ROBA want er was steeds minder emplooi voor de 3 duwboten waarvan 1 duwboot al zonder bemanning tegen de wal lag en werd gebruikt als "ruilboot" voor het geval als een van de andere boten naar de werf moest voor reparatie.
In ben in 1972 begonnen toen hadden de boten "grijze schoorstenen met de Koenigsfeld vlag" eigenaar Holland America Line.
|
Op 9 januari 1977 gebeurde er iets in mijn leven dat voor de rest een reuze impact heeft. Ik ontmoette toen in de Pub "The Ship and Whale" (Surrey Docks) mijn huidige partner (al meer dan 30 jaar) John. Eigenlijk had ik hem al een dag eerder gezien maar dat was niet het goede moment voor de ontmoeting. Op die zondag 9 januari was een beter moment. 
Na wat heen en weer te hebben gereisd tussen Arnhem en London is besloten dat John in het najaar van 1978 naar Nederland emigreerd. Vooraf had ik enkele retourreizen gemaakt om de spullen te verhuizen en eind oktober was de grote dag met de porceleinen poes op schoot naar Nederland via Ramsgate - Calais naar Arnhem. Bij Hoverlloyd vertelde ik dat John mijn halfbroer was en kon hij ook gebruik maken van de personeelskorting GBP 1.00 voor de overtocht.
Vanaf oktober 1978 tot 15 mei 1979 hebben wij gebivakeerd bij mijn vader in Arnhem. Eenmaal in Arnhem moest er voor John werk worden gezocht. In Amsterdam bleek dat geen probleem. In no time had hij daar werk. Hij moest wel iedere dag heen en weer met de trein tussen Arnhem - Amsterdam. Terwijl ik nog werkte op de ROBA 1 had John te maken met mijn vader die geen woord Engels sprak en probeerde zich duidelijk te maken door hard in het Duits te schreeuwen. Gelukkig heb ik goede vrienden in Arnhem waarvan de een een Brit is en ging John 's-avonds daar maar op bezoek. Omdat het iedere dag maar weer heen en weer te reizen tussen Arnhem - Amsterdam, zijn wij op zoek gegaan naar woonruimte in Amsterdam of daar vlak buiten. 
Bij woningcorporaties dien je ingeschreven te staan. Dat was voor ons geen optie op korte termijn. Uiteindelijk kreeg ik een tip voor de nieuwe wijk Nellestein. Kontakt opgenomen en brochures laten komen, meteen klikte het en hebben wij ons laten ingeschreven.
Meteen een grote bestelauto gehuurd om alle spullen, die van John uit London naar Arnhem waren gekomen, en in Roermond bij vrienden twee bedden opgehaald en toen naar Amsterdam. Wij hadden toen toch nog iets in de woning staan. Want alle andere meubelen waren immers in bestelling, die werden pas in de loop van juni/juli verwacht. Zo moest er vloerbedekking en verf/behang aangeschaft worden. In die dagen had je nog geen grote doe het zelf zaken zoals het nu het geval is. Je had Kwantumhallen, Hubo en dan had je het wel zo'n beetje gehad. Anekdote: de vloerbedekking was maar net enkele oud toen wij terug kwamen van boodschappen doen en glipte er een fles kwastenreiniger uit onze vingers op de vloer je raad het al... een grote plas kwastenreiniger in het tapijt. Het werd juni/juli toen de meubels arriveerden, eindelijk konden wij de flat naar ons zin inrichten.
Enkele jaren later werd de vloot verkocht aan Incotrans, deze is een dochter van Brostrom uit Zweden. De bemanning kreeg toen de opdracht de schoorstenen te schilderen in de kleur groen met een witte schakel. In 1978 werd de duwvloot afgestoten naar de Schweizerische Rederij in Basel. Toen stonden we alweer de schoorstenen te schilderen, maar deze keer in knalrood met een wit kruis.
In de loop van 1979 ben ik mij maar eens gaan orienteren voor de baan aan de wal. Echter zin als kok in een restaurant had ik niet. Ik bezat immers geen koksdiploma, zou hoogstens vaatwasser in een restaurant kunnen worden. Ik heb toen gesolliciteerd als vrachtloodsmedewerker (iets heel anders) bij de KLM. Ik werd daar aangenomen en begon in oktober. Toen ik aan boord ging vertellen dat ik ontslag ga nemen, verklaarde de hele bemanning mij voor gek. Ik vertelde hen ook waarom ik ontslag ga nemen. De boten liggen vaker voor de kant er is bijna geen werk, er worden kopers voor de boten gezocht. Op de boot die al stil ligt zijn al kijkers geweest. Toch zag de bemanning dat niet zo.